Μοιάζει να τέλειωσαν όλα και παίρνει το μένος μορφή. Πίσω στις σκέψεις η βρόμα, μιας χθεσινής χαμένης γιορτής. Κόκκινα άνθη σε δοχεία σπασμένα, σκορπάνε το αίμα σ’ αναμνήσεις νεκρές. Νύχτες που φέγγει η αλήθεια στο χώμα, ξερνώντας το τώρα σε μια προσευχή. Τα όνειρα πεθαίνουν κ’ απόψε, εισπνέοντας φόβο σε μια πόλη νεκρή, κάθε ψευδαίσθηση κόψε κ’ δες πως φαντάζει η αλήθεια γυμνή. Γύρω τους θα κάτσω κλαίγοντας βουβά, κανείς να μην το μάθει, να μην τ’ ακούσει κανείς, πως τα όνειρα μου πέθαναν νωρίς. Πεθαίνεις κι όμως κανέναν δεν νοιάζει κι όμως διακρίνεις τόσους πολλούς, να περνάνε από δίπλα χαζεύοντας πάλι μια βιτρίνα κενή.

Συγκράτησε τα δάκρυα, δεν έχει νόημα να κλαις. Μάζεψε τον πόνο σου κ’ φώναξε γι’ αυτά που σε γέμισαν πληγές. Σκόρπισε οργή γι’ αυτούς που έσπειραν θανάτους, γι’ αυτούς που διέλυσαν ζωές. Εκδικήσου για τις μέρες που σου κλέψαν, θρήνησε για τις αλύτρωτες ψυχές. Σκούπισε τα μάτια σου.. δεν έχει νόημα να κλαις. Μάζεψε τον πόνο σου κ’ φώναξε γι’ αυτά που σε γέμισαν πληγές. Μάζεψε τον πόνο σου γιάνε τις πληγές, κοίτα πόσο όμορφα θεριεύουν οι φωτιές.. Δεν έχει νόημα να κλαις. Το αύριο ποτέ δεν θα’ναι σαν το χθές κι αν κάνει πως του μοιάζει κάντο όπως θές. Κοίτα πόσο όμορφα θεριεύουν οι φωτιές..

Ε ναι λοιπόν είμαστε εμείς που έχουμε πάλι την οργή Είμαστε εμείς που δεν ξεκουραστήκαμε κι ας ήταν Κυριακή Εμείς που αν δε με πιάνεις δεν ήσουνα εκεί ούτε κι αντάμωσες το επόμενο πρωί ένα μαθητή. Είμαστε εμείς που κρύψαμε τον ουρανό, κάναμε νύχτα κάθε μέρα για κάθε ένστολο φρουρό, πίσω από πέτρες βροχή, δεν πρόκειται για προσευχή, οργή που ο κάθε καταπιεσμένος πια δε συγκρατεί. Είμαι στο δρόμο διαρκώς ξέρεις τι πάει να πεί, πως προφανώς δεν έχω μόνο την οργή, έχω το πείσμα, το θάρρος, το φόβο να νικήσω κι ένα ολόκληρο στρατό από γουρούνια ν’ αντιμετωπίσω. Κι αν δεν ανατριχιάζεις τώρα όπως εγώ, είναι που ’μαστε φτιαγμένοι από άλλο υλικό Εγώ τις πέτρες μου τις πέταξα όλες εκεί που πρέπει, εσύ μια πήρες και έβαλες στο στήθος σου γι’ αφέντη. Έχουμε την οργή χρέωσε μας την επιλογή Οργή να πενθούμε πολεμώντας δίχως τέλος ούτε αρχή Έχουμε την οργή να υπάρχουμε σε πείσμα των καιρών, να τσιγκλάμε απομεινάρια γερασμένων συνθηκών. Έχουμε την οργή χρέωσε μας την επιλογή Οργή να σκοτώνουμε το θάνατο σε κάθε μας ζωή Έχουμε την οργή κάνουμε όνειρα με μάτια ανοιχτά, ενσαρκώνουμε τους άγριους εφιάλτες σας ξανά. Καθένας λοιπόν κάνει ότι του αναλογεί, έτσι οι γιαγιάδες στ’ όνομα του ανάψανε κερί κι γω μ’ ευλάβεια στο μπουκάλι στερέωσα στουπί, από τα πρώτα που φύγαν κι ήταν μεγάλη μου τιμή. Όσο για εσένα που απ’ τη πρώτη στιγμή σε βρήκα θεατή, πιστό στην κατανάλωση, εχθρό για τη ζωή, που όλο αυτό το ’δες σαν ξέσπασμα το βρήκες λογικό μα αγανάκτησες που κράτησε λιγάκι παραπάνω. Κοίτα τα δάχτυλα μου, τα γάντια μου σκισμένα, μα και πάλι δε θα νιώσεις πως περνούσε κάθε μέρα, φωτισμένα πρόσωπα άγνωστα γνωστά με τη φωτιά σύμμαχο, αντίδοτο, όπλο και συντροφιά. Κι αφού απέφυγες τα χημικά και τούτη τη φορά, κάτι που καίγεται κοντά μύρισε αφυπνιστικά κι έτσι σε ανάγκασα, σε κέρδισα, σου άνοιξα τ’ αυτιά, σ’ έκανα να με φοβηθείς κι έτσι με πήρες σοβαρά. Κι έτσι βρέθηκες σε μέρη που ούτε είχες φανταστεί, κατειλημμένα δημαρχεία ξεπήδησαν εδώ και εκεί. Κατειλημμένη γσεε, κατειλημμένη κάθε σχολή, εξεγερμένες πιρουέτες στη δικιά μας Λυρική. Που ήσουν λοιπόν αυτές τις μέρες που καλλιτέχνες ήταν όλοι, δρόμοι θέατρα κατάμεστα, τρελάθηκε η πόλη, Είσαι απ’ αυτούς που απ’ ένα έγχρωμο εξώστη θα με δουν κ’ όλα τ’ άλλα που μου λες μπορούν να παν να γαμηθούν. Έχουμε την οργή χρέωσε μας την επιλογή Οργή να πενθούμε πολεμώντας δίχως τέλος ούτε αρχή Έχουμε την οργή να υπάρχουμε σε πείσμα των καιρών, να τσιγκλάμε απομεινάρια γερασμένων συνθηκών. Έχουμε την οργή χρέωσε μας την επιλογή Οργή να σκοτώνουμε το θάνατο σε κάθε μας ζωή Έχουμε την οργή κάνουμε όνειρα με μάτια ανοιχτά, ενσαρκώνουμε τους άγριους εφιάλτες σας ξανά. Και τώρα που εφευρίσκουνε καινούριους στρατούς, τολμάνε και εκδικούνται την εξέγερση μ’ ακούς; Αν ακούς κι αν όσα έζησες τιμάς μη σταματάς, έχουμε πόλεμο απαντάς, σταμάτα οίκτο να ζητάς. Καμουφλάζ κάθε συγχωροχάρτι πρόστυχης ανακωχής, ζούμε το κυνήγι μαγισσών της νέας εποχής, ζούμε με τους φίλους μας να ’ναι στη φυλακή, άλλοι επικηρυγμένοι και άλλοι αιώνια ζωντανοί. Γιατί, χτυπάνε έναν να τρομάξουν εκατό, τώρα που ’χουμε φουντώσει τον επαναστατικό χορό με όλα τα μέσα, χωρίς φετιχισμούς, χωρίς αποκηρύξεις μα ούτε ανώφελους ηρωισμούς. Χωρίς το φόβο ή την πεθυμιά μιας πρόσκαιρης κατάληξης, χτυπάμε φλέβα για την καρδιά της άνοιξης. Κάνουμε όνειρα με μάτια ανοιχτά και ενσαρκώνουμε τους άγριους εφιάλτες σας ξανά. Έχουμε την οργή χρέωσε μας την επιλογή Οργή να πενθούμε πολεμώντας δίχως τέλος ούτε αρχή Έχουμε την οργή να υπάρχουμε σε πείσμα των καιρών, να τσιγκλάμε απομεινάρια γερασμένων συνθηκών. Έχουμε την οργή χρέωσε μας την επιλογή Οργή να σκοτώνουμε το θάνατο σε κάθε μας ζωή Έχουμε την οργή κάνουμε όνειρα με μάτια ανοιχτά, ενσαρκώνουμε τους άγριους εφιάλτες σας ξανά. Λοιπόν, για όσους με λένε ακόμα πράκτορα ή παραπλανημένο, είμαστε απλά μια όμορφη εικόνα από το μέλλον. Από κείνους που τη Βάρκιζα δεν αναγνώρισαν ποτέ, γιατί κανένας Δεκέμβρης δεν τέλειωσε ποτέ. Τα αντίπαλα στρατόπεδα χωρίζονται ξανά ή με την εξέγερση ή με την κανονικότητα. Ή με τις κουκούλες φίλοι μου ή με τις γραβάτες. Hasta la muerte mis amigos... ή πιο απλά ραντεβού στα γουναράδικα...

Το βλέπεις; Το βλέπεις κι εσύ τώρα είναι σαφές. Το βλέπεις; Μας την έχουν στημένη από χίλιες πλευρές. Φοβάσαι; Μα ξέρουμε φόβε και οι δύο καλά. Φοβάμαι, μα αν νίκαγες θα ’μουν στην άλλη πλευρά. Φοβάμαι, μα ξέρεις κι εσύ τι με σκιάζει πολύ, φοβάμαι... μια περιχαράκωση προσωπική και μια περιφρόνηση για τα παλιά, μην γίνουν καπρίτσια μου νεανικά. Φοβάμαι, μα πρέπει κοντά μου να τρέμεις κι εσύ. Είσαι μαθημένος με μια προσευχή να νιώθεις πως τρέχεις σε πίστα γνωστή, να μπαίνεις με όλα σε στρόφα κλειστή και να υπολογίζεις σικέ διαιτητή. Φοβάσαι τον Άνθρωπο που κουβαλώ και που όλο τα άκρα μου ψάχνω να βρω Φοβάσαι μην γίνεις συνήθεια απλή, φοβάσαι γιατί έχουμε παραγνωριστεί και κάνω παιχνίδι με μάτια κλειστά, μην κλαις φίλε είσαι σε χέρια καλά, μην πέφτεις κι εσύ ρε τόσο χαμηλά, θα κάνουμε κάτι να νιώσεις καλά. Μα όπως και να ’χει πώς να σου το πω, δεν έχεις ελπίδες για κάτι τρελό, ξέρω εκ των προτέρων που έχω μπλεχτεί, καλώς ή κακώς γουστάρω πολύ. Το βλέπεις; Το βλέπεις κι εσύ τώρα είναι σαφές. Το βλέπεις; Μας την έχουν στημένη από χίλιες πλευρές. Φοβάσαι; Μα ξέρουμε φόβε και οι δύο καλά. Φοβάμαι, μα αν νίκαγες θα ’μουν στην άλλη πλευρά. Πρέπει να’ ναι κάτι που κάνουμε λάθος συχνά, κάτι που το λέγαν παλιά ανθρωπιά. Πρέπει να υπάρχουν ψεγάδια και δω, εδώ που γλεντάνε ένα σβέρκο σκυφτό, που επωφελούνται με κάθε αφορμή για μια δικαίωση νομοταγή, που σκάβουν το λάκο σ’ όποιον σηκωθεί, τον σπρώχνουν να πέσει μη δείχνουν σκυφτοί, που κρύβονται σε καθώς πρέπει κελιά κι όταν χρειαστεί ρουφιανεύουν φιλήσυχα. Προπαγάνδα... διαστρεβλώνουν τα πάντα τα κάνουν όλα ύποπτα, μην πιστεύεις τίποτα. Θέαμα... καθοδηγούμενα κοπάδια, εικόνες ενέσιμες, γνώμες συναινέσιμες κι έπειτα, δρουν ανενόχλητα, παρασκηνιακά στρέφονται ενάντια σ’ όποιον τολμήσει να παραβεί την αστική γονική συμβουλή: «Παιδί μου, μην ασχολείσαι με αυτά».. Όλα αυτά που ξεκρικώνουν σιγά σιγά τις αλυσίδες, την ανθρωπότητα. Το ν’ ασχολείσαι με αυτά είναι αρκετό, σε κάνει ύποπτο κι άμα τους είσαι βολικός, γίνεσαι ένοχος, προφυλακίζεσαι κι είναι εύκολα υπολογίσιμες οι πιθανότητες να σου πουν στη δίκη ¨συγγνώμη αθώος¨ κι είναι εύκολα υπολογίσιμες οι πιθανότητες να βάλουνε τάξη στο χάος κι είναι εύκολα υπολογίσιμες οι πιθανότητες ν’ αναρωτιέσαι που θα βγάλει αυτό κι είναι εύκολα υπολογίσιμες οι πιθανότητες να θυμηθώ πως ουτοπία είναι αυτό, που όταν κάνεις ένα βήμα απομακρύνεται δυο, όταν κάνεις δύο δεν είναι πάλι αρκετό, μα η ουτοπία σου προσφέρει το πιο σημαντικό, σε κάνει να προχωράς σε διατηρεί ζωντανό Αν σταματήσεις θα σαπίσεις σαν στάσιμο νερό, αν σταματήσεις θα χαθείς δεν είναι υπερβολικό, αν σταματήσεις, θα πάρεις στο λαιμό σου όλα όσα υπολογίζουν στο πηγεμό σου, όλα αυτά που δε θα δεις όλα αυτά που δε θα δω, όλα όσα μοιάζουν άπιαστα στο σημερινό, που μας έχει καταντήσει απλά να φλυαρούμε για όσα δεν μπορούμε πλέον ούτε καν να φανταστούμε, μα βιώνουμε στις μικρές μας εξεγέρσεις και σε ιστορικές στιγμές αλλαγής πορείας πλεύσης, στον αγώνα και στις μεταξύ μας σχέσεις, στον αγώνα, στις καθημερινές μας εμπνεύσεις, στον αγώνα που χάσουμε κερδίσουμε, δε θ’ αποδεχτούμε το ρόλο του δούλου ποτέ

Όλα κάνουν κύκλους ξανά και ξανά, σε αρπάζουν και σε στροβιλίζουν και όσο το παλεύεις, τα φάλτσα που όλα παίρνουν κάνουν τη διαφορά κι έτσι έχεις το δικαίωμα κάτι άλλο να προσμένεις. Κάτι που δε θα ’ρθει σαν ένα πεφταστέρι, δε θα ’ναι σαν υπόσχεση στο σύμπαν χρεωμένη. Kάτι που θ’ ακουστεί σαν μια κραυγή πνιγμένη, σαν μετεμψύχωση τρελή από ένα αστέρι που πεθαίνει. Πέφτουν αστέρια βροχή μα τι να πρωτοευχηθώ, μια καληνύχτα χλωμή ή έναν ήλιο λαμπερό, μια καλημέρα χορτάτη, έναν έρωτα σακάτη μια θλιμμένη φάτσα, μια αιώνια γκριμάτσα. Ναι αστέρια βροχή μα τι να πρωτοευχηθώ, ένα ακόμη κελί ή ένα ψεύτικο ουρανό, μία πιστή μόνα λίζα, τη ζωή μου σε κορνίζα, ένα κρυμμένο γινάτι, κάτι να θυμίζει κάτι. Όλα κάνουν κύκλους ξανά και ξανά, σε αρπάζουν και σε στροβιλίζουν και όσο το παλεύεις, τα φάλτσα που όλα παίρνουν κάνουν τη διαφορά κι έτσι έχεις το δικαίωμα κάτι άλλο να προσμένεις. Κάτι που δε θα ’ρθει σαν ένα πεφταστέρι, δε θα ’ναι σαν υπόσχεση στο σύμπαν χρεωμένη. Kάτι που θ’ ακουστεί σαν μια κραυγή πνιγμένη, σαν μετεμψύχωση τρελή από ένα αστέρι που πεθαίνει. Πέφτουν αστέρια βροχή μα τι να πρωτοευχηθώ, μια καληνύχτα χλωμή ή έναν ήλιο λαμπερό, μια καλημέρα χορτάτη, έναν έρωτα σακάτη μια θλιμμένη φάτσα, μια αιώνια γκριμάτσα. Ναι αστέρια βροχή μα τι να πρωτοευχηθώ, ένα ακόμη κελί ή ένα ψεύτικο ουρανό, μία πιστή μόνα λίζα, τη ζωή μου σε κορνίζα, ένα κρυμμένο γινάτι, κάτι να θυμίζει κάτι. Παντού κομμάτια από μένα, βρίσκονται διασκορπισμένα κι όλα κάτι να θυμίζουν, όλα ξαναειδωμένα Όλα γίνονται μετρήσιμες μονάδες παρακμής και υπόσχονται εικόνες κι άλλης λεηλατημένης γης. Όλα πουλιούνται, όλα αγοράζονται, όλα μοιάζουνε θλιμμένα κι όλα εύκολα δικάζονται. Για όλα ρωτάς εμένα κι εγώ τι να σου πω, πέφτουν αστέρια βροχή μα τι να πρωτοευχηθώ Πέφτουν αστέρια βροχή μα τι να πρωτοευχηθώ, μια καληνύχτα χλωμή ή έναν ήλιο λαμπερό, μια καλημέρα χορτάτη, έναν έρωτα σακάτη μια θλιμμένη φάτσα, μια αιώνια γκριμάτσα. Ναι αστέρια βροχή μα τι να πρωτοευχηθώ, ένα ακόμη κελί ή ένα ψεύτικο ουρανό, μία πιστή μόνα λίζα, τη ζωή μου σε κορνίζα, ένα κρυμμένο γινάτι, κάτι να θυμίζει κάτι.

Κάτι μέρες σαν κι αυτές, δήθεν γιορτινές, ξυπνάνε στο κεφάλι μου εικόνες με φωτιές, οι εστίες μετατοπίζονται κυκλώνουν τους καιρούς σας και θάβουνε στη στάχτη τους πλαστούς διαχωρισμούς σας. Κάτι μέρες σαν κι αυτές σε βλέπω να μου λες, πως δεν υπάρχουν περιθώρια για άλλες αλλαγές, πως ότι έγινε έγινε και τώρα τι τα θες, κοίτα να χαλαρώσεις και άλλες στοργικές συμβουλές. Κάτι μέρες σαν κι αυτές μας θέλουν χωριστά και μας χωρίζουν σε στρατόπεδα ποντάροντας σωστά, στο φόβο μου στο φόβο σου να κάνεις ότι θες, μας πακετάρουν συναισθήματα και συμπεριφορές. Τι μέρες κι αυτές... το φύλο φτιάχνει φυλακές και θάβονται βιάζονται οι ανθρώπινες φωνές, κυριαρχούν αλαλαγμοί, φεμινισμός καριέρα, μα εγώ ακούω την Κούνεβα και την Κατερίνα(Γκουλιώνη). Κι αν ταίριαξες για μένα την εικόνα του πολλά βαρύ, απόψε στη χαλάω, δε πα να γαμηθεί, μάγκας είναι αυτός που κάνει ό,τι του ’ρθει και δεν τον νοιάζει πως και που θα δικαιολογηθεί. Μάγκες και μαγκιόρες, μιαν άλλη εποχή, στη Νέα Υόρκη κάναν απεργία διαρκή. Εκεί λοιπόν τ’ αφεντικά για να προστατευθούν, κλειδώνανε τις ράφτρες μην επικοινωνούν, με όσους ¨σαρδανάπαλους¨ ανάβανε φωτιές και βρίσκαν γόνιμο έδαφος γυναίκες δυνατές. 25 Μάρτη καταραμένη μέρα, δουλεύαν κλειδωμένες για να τα βγάλουν πέρα, όταν από κάτι έπιασε φωτιά και οι πόρτες δε φοβήθηκαν ούτε τα ουρλιαχτά. Καήκαν ζωντανές, ζωές κατατρεγμένες κι άλλες σαν τις Σουλιώτισες του αέρα ερωμένες, μ’ αυτόν αγκαλιαστήκανε για ύστατη φοράκαι δάκρυα τις πνίγαν που δεν είχανε φτερά. Γυναίκες που’ χαν μέσα τους τη δίψα για ζωή και τη λόξα εκείνου που γι’ αυτή θ’ αγωνιστεί. Τώρα εσείς θριαμβευτικά ρίχνετε στην πυρά, ό,τι είχε διασωθεί απ’ αυτή τη πυρκαγιά και σ’ ένα στριπτιτζάδικο γιορτάζετε τη μέρα που κάποιες δώσαν τη ζωή τους για το παραπέρα. Αυτό που εσύ αρνείσαι και το ποδοπατάς για να μπορείς στα σκλαβοπάζαρα ελεύθερα να τριγυρνάς, για να μπορείς να φέρεσαι σαν καρακατσουλιό και να υπερασπίζεσαι ένα κόσμο φαλλικό. Αυτό, είναι για σένα θηλυκό, που σε περίεργα σκηνικά μαζί σου θα βρεθώ, να σε δω να ξεκρεμάς το ζυγό και χέρι χέρι να πηγαίνουμε στον ίδιο προορισμό. Προσπαθώ, μαζί σου να συντονιστώ ν’ αντιλαμβάνομαι τα πράγματα με τρόπο αντικειμενικό. Φαντάσου και να σου, κοντά σου να βρεθώ και να σε κάνω να με νιώσεις όπως σ’ ένιωσα κι εγώ. Τα τριαντάφυλλα με καίνε, τ’ αρώματα με καίνε, η ατμόσφαιρα του δείπνου και τα βλέμματα με καίνε, το ύφος που φοράω με καίει πιο πολύ και τ’ ότι με τ’ αφεντικό μου έχω γαμηθεί. Σήμερα γιορτάζω μα έλα που τα κεριά ζωντάνεψαν στη σκέψη μου κάτι απ’ τα παλιά, κάτι που μου κρύβανε τα περιοδικά, που ξεχειλίζουνε ακριβοπληρωμένη ομορφιά και απ’ τη στιγμή που διάβασα για κείνο το πρωί, νιώθω όπου και να βρίσκομαι μια ζέστη τρομερή κι οι πόρτες όλες γύρω μου μοιάζουν αμπαρωμένες για να με προφυλάξουν απ’ τις ξεσηκωμένες. Γιατί όταν γεννήθηκα κοιτάξαν χαμηλά και τους απογοήτευσα για πρώτη μου φορά και από τότε πάντοτε αυτό τους ξεπληρώνω κι έμαθα να υπάρχω έτσι ώστε να τους καυλώνω και να με συμπαθούνε κι εμένα οι εκλεκτοί, σκεφτόμενοι πως κάπου θα’ ναι χρήσιμη κι αυτή, στη τελική μπορούνε να γαμάνε δυο φορές, μια με το πουλί τους και μια για μετοχές, μια στο σπίτι και μία στη δουλειά και να μου λένε «είδες που έχεις και τυχερά..». Έτσι την έχουν δει λοιπόν τ’ αφεντικά είτε αρσενικά, είτε θηλυκά, ίσως λοιπόν το φύλο να’ ναι θέμα ταξικό και τους όμοιούς μου να μπορώ να ερωτευτώ, ίσως να σου μοιάζουν όλα αυτά ξεπερασμένα, μα η αναζωπύρωση συμβαίνει κάθε μέρα. Αυτό, είναι για σένα θηλυκό, που σε περίεργα σκηνικά μαζί σου θα βρεθώ, να σε δω να ξεκρεμάς το ζυγό και χέρι χέρι να πηγαίνουμε στον ίδιο προορισμό. Προσπαθώ, μαζί σου να συντονιστώ ν’ αντιλαμβάνομαι τα πράγματα με τρόπο αντικειμενικό. Φαντάσου και να σου, κοντά σου να βρεθώ και να σε κάνω να με νιώσεις όπως σ’ ένιωσα κι εγώ.

Αν έχεις ένα φίλο ρατσιστή, αν έχεις ένα φίλο που τους ξένους δεν μπορεί τώρα είναι η ώρα, τώρα είναι η ώρα μια φιλία να χαθεί. Τώρα είναι η ώρα, τώρα είναι η ώρα δυο φίλοι να γίνουν εχθροί. Αν έχεις ένα φίλο εθνικιστή, αν έχεις ένα φίλο που το παίζει πατριώτης πολύ, κι αν είναι ο αδερφός σου, κι αν είναι η αδερφή, ο ξάδερφος, ο θείος, η αγάπη η παντοτινή τώρα είναι η ώρα, τώρα είναι η ώρα μια φιλία να χαθεί. Τώρα είναι η ώρα, τώρα είναι η ώρα δυο φίλοι να γίνουν εχθροί. Αν έχεις ένα φίλο νεοναζί, αν έχεις τέτοιο φίλο δώσ’ του μήλο με φαρμάκι πολύ. Κι αν δεις ότι δεν πέφτει κι αν είναι κακό σκυλί, ε τότε βγάλτο βόλτα σε μια γειτονιά προσφυγική. Τώρα είναι η ώρα, τώρα είναι η ώρα μια φιλία να χαθεί. Τώρα είναι η ώρα, τώρα είναι η ώρα τους πρόγονούς του να βρει. Αν έχεις ένα φίλο ρατσιστή, κι αν λες πως μ’ έχεις φίλο μάλλον κάπου το ’χεις χάσει και συ.

Κοίτα το χάλι, κάποιον αστέρων παραζάλη, η λόξα πήρε στη μιζέρια της μικρόφωνο πάλι, βλέπεις τ’ αποκαΐδι δεν παίρνει αναδάσωση γι’ αυτό και οι πρωταγωνιστές αλλάζουν την παράσταση. Γι’ αυτό και είμαι εδώ αναπνέω στον ρυθμό, πάντα με το λόγο μου τιμώ αυτό που ζω, σαρώνοντας στο διάβα μου κάθε αντιγραφά, ξιπασμένο μου ξεφτέρι δεν αλλάζουν οι καιροί. Δεν αλλάζουν οι καιροί όμως πια είν’ αρκετοί, όσοι κάνουνε στη μπάντα κάθε σάπια λογική, κάθε μάσκα εναλλακτική το ψέμα να ξεράσει Πες μου τι άλλο σε χαλάει μες τη hip hop φάση. Και να’ ταν μόνο στο hip hop, ίσως και να’ ταν καλή φάση μα είναι παντού τριγύρω μάγκες στα λόγια κότες στην πράξη. Όλοι μάγκες στα λόγια, λόγια όμως και πάλι, είδωλα και αυθεντίες σήκωσαν κεφάλι. Κάποιοι δηλώνουν underground μα παίζουν σε μαγαζιά κι άμα κάτσει συνεργάζονται μ’ όσους κράζουν γενικά, άσε που πολλές φορές ταυτίζονται και θεματολογικά, έτσι για να πάει μπροστά η «φάση» ρε παιδιά. Αναπαλαίωση μότο «για τη φάση ρε γαμώτο», λες και η φάση είναι το παν σε τούτο το κλουβί κι όλο βγαίνει κερδισμένο το νερό στο κρασί κι όλοι έχουνε γίνει εμετικοί λίγο πολύ κι όλοι αυτοαναιρούνται ξέχασαν ντροπή τι θα πει. Κάποιοι αναρωτιούνται κι ακόμα τους αντέχεις «ποιος είσαι εσύ που ούτε ένα post στο forum δεν έχεις;». Δε θα σου πω ποιος είμαι εγώ αλλά ποιοι είναι αυτοί, τσαμπουκάδες μιας οθόνης και μιας κόλλας λευκής, μεταλλαγμένα ραπεράκια βίωσης δικτυακής, τσαμπουκάδες που υφίστανται μόνο εικονικά, μα η ζωή δε σταματά, απλά τους προσπερνά και βρίσκει πιο μόνους όσους είναι στους δρόμους, συνειδητά και αναγκαστικά παρανόμους, για τον εαυτό τους αλλά και για όλους, μην το κουράσω ας γελάσω με όλους τους gangsta κλώνους. Μην το κουράσω είμαι εδώ γιατί είναι ακόμη μια αφορμή, να πάει μπροστά αυτή η φάση που λέγεται ζωή, με μια διαδικασία αντιθεαματική, γιατί αλλάξαν οι καιροί μα δεν αλλάξανε πολύ. Κι αν αλλάξαν οι καιροί, δεν αλλάξανε πολύ, κάποιοι πάλι το πουλάνε κάποιοι μένουν σταθεροί, κάποιοι απ’ την αρχή δεν είχανε και τίποτα να πουν κι όσοι κράζαν εκ των έσω τώρα συνθηκολογούν. Κι αν αλλάξαν οι καιροί, παραμένουμε τρελοί, τραγουδάμε για να σπάμε την αφόρητη σιωπή, μια σιωπή που επιβάλλεται ως κοινά αποδεκτή, φλυαρεί και δεν αφήνει τίποτα άλλο ν’ ακουστεί. Κι αν αλλάξαν οι καιροί, δεν αλλάξανε πολύ, κάποιοι πάλι το πουλάνε κάποιοι μένουν σταθεροί, κάποιοι ζούσανε το ψέμα τους και πάντα θα το ζουν, κάποιοι κρύβαν την αλήθεια τους για να μην εκτεθούν. Κι αν αλλάξαν οι καιροί, παραμένουμε τρελοί, παραμένουμε παλιάνθρωποι δεν έχουμε επιμολυνθεί, έχουμε ακόμα σημάδια στο λαιμό απ’ αυτό που οι καινούριοι είπαν ουτοπικό. Κοίτα τον, αδιάφορα σφυρά, δήθεν πως μιλάω για άλλον και πως δεν τον αφορά, μα εγώ δε μιλάω για αυτόν που είναι μίλια μακριά, αλλά για αυτόν που στα λιμέρια μας μικρόβια κουβαλά, που οι συναναστροφές του είναι μολυσματικές και ούτε με χίλιες καπότες δε γλιτώνεις απ’ αυτές, που σε πορτιέρηδες και αφεντικά συχνά σε τραβολογά, το cd του στο ράφι δίπλα στα σκυλάδικα πουλά, που αδειοδοτείται από συμβούλια δημοτικά και απλώνεται σαν κρέμα για lifting κοινωνικά, που τα μπούτια του μπερδεύει ελληνοπυρηνικά και που θέλει να τα ’χει μ’ όλους καλά γενικά. Μα γίνεται γελοίος και δεν του ζητώ πολλά, ξεκαθάρισε στη γκλάβα σου τη θέλεις τελικά. Οι δρόμοι και οι πλατείες δεν είναι γκόμενες παλιές που γυρνάς και τις χαϊδεύεις όταν σε πιάνουν οι ενοχές. Τράβα σ’ ένα ψυχολόγο στην επόμενη αφορμή, που θα μοιραστείς το πάλκο μ’ ένα ηλίθιο σεξιστή. Τράβα σ’ ένα ψυχολόγο να σου πει τι σου συμβαίνει, να σου δώσει την αλήθεια επιστημονικά φτιασιδωμένη, να σε χαϊδέψει, την αφεντιά σου και να τονώσει τ’ αριστερά φρονήματα σου, να σου φορέσει ρόλο στρατευμένο φωτισμένο, καλλιτεχνικό, πρωτοποριακό και να σε απαλλάξει από ένα σύμβουλο κακό χoχo, τη συνείδηση εννοώ κι αφού έμαθες να λες ότι αλλάξαν οι καιροί κι αφού φτάσαμε στο τέλος ξαναβάλτο απ’ την αρχή κι αν μετά απ’ τις πολλές δεν έχεις βρει εκείνο το παιδί που ήθελε να αλλάξει τη γη μ’ ένα ραβδί κι αν νομίζεις ζηλευτό ακόμη τον κατήφορο σου, εγώ είμαι εδώ και ζω το χαμένο όνειρο σου. Κι αν αλλάξαν οι καιροί, δεν αλλάξανε πολύ, κάποιοι πάλι το πουλάνε κάποιοι μένουν σταθεροί, κάποιοι απ’ την αρχή δεν είχανε και τίποτα να πουν κι όσοι κράζαν εκ των έσω τώρα συνθηκολογούν. Κι αν αλλάξαν οι καιροί, παραμένουμε τρελοί, τραγουδάμε για να σπάμε την αφόρητη σιωπή, μια σιωπή που επιβάλλεται ως κοινά αποδεκτή, φλυαρεί και δεν αφήνει τίποτα άλλο ν’ ακουστεί. Κι αν αλλάξαν οι καιροί, δεν αλλάξανε πολύ, κάποιοι πάλι το πουλάνε κάποιοι μένουν σταθεροί, κάποιοι ζούσανε το ψέμα τους και πάντα θα το ζουν, κάποιοι κρύβαν την αλήθεια τους για να μην εκτεθούν. Κι αν αλλάξαν οι καιροί, παραμένουμε τρελοί, παραμένουμε παλιάνθρωποι δεν έχουμε επιμολυνθεί, έχουμε ακόμα σημάδια στο λαιμό απ’ αυτό που οι καινούριοι είπαν ουτοπικό.

Ο θάνατος και η ζωή αλλάζουν σημασία, όσο συνειδητοποιώ την απουσία. Είναι τρελό μα δακρύζω και γώ, κάτι σαν δάκρυα που δεν έχουν τελειωμό, κάτι σαν δάκρυα που έχουν ποτίσει γιασεμιά, που όλο μεγαλώνουν και μυρίζουν ζωηρά και όποτε μ’ ανταμώνουν δροσίζονται ξανά και ο νους μου ταξιδεύει σε μια ακρογιαλιά, σε κορίτσια, σε αγόρια, σε τραγούδια πολλά και σε αστεία που σε στέλναν για κατούρημα συχνά. Στους χαρταετούς μας που φεύγανε μακριά και πάνω απ’ τη Μακρόνησο φαινόντουσαν θολά. Τους χαρταετούς μας ζηλεύαμε και οι δυο, μ’ ένα κόκκινο αδιάβροχο σου έλεγα πετώ, μα εγώ ξέρεις συνήθιζα να σε προειδοποιώ, εσύ πέταξες απρόσμενα ένα πρωινό. Εγώ ξέρεις συνήθιζα να είμαι εδώ για σένα, τώρα συμμερίζομαι τα εγκατελειμένα, τα άδεια μεταλλεία, τα νεοκλασικά και όλα όσα κάνουνε τα μέρη σου νοσταλγικά. Το λόφο στη Συντερίνα πριν τη κατηφοριά, ένα δέντρο στέκει ακόμα ξεχασμένο απ’ τη φωτιά. Τα μπάνια με το λάστιχοέξω στην αυλή, την αλμύρα ξαναγεύομαι ετούτη τη στιγμή, την ειρωνεία που ζήσαμε και φτιάξαμε μαζί και τον Αζόρ που ήθελε σκυλάδικο να βγει. Τις μανάδες με τις φίλες για τα φλερτ τους να μιλούν, τους μπαμπάδες στα καφενεία να τριγυρνούν και έμας στου δρόμου το σχολειό, τα αυτοκόλλητα μας ακόμη συναντώ, τα όνειρα μας σε θυμάμαι να κολλάς και τους μπάτσους του Λαυρίου πάντα να στραβοκοιτάς. Αναρωτιόμασταν και οι δυο αν θα προλάβουμε να δούμε, κάτι που θα νιώσουμε ότι άξιζε να ζούμε ή να πεθάνουμε άμα λάχει για αυτό, τα αυτοκόλλητα μας ακόμη συναντώ… Είναι όλα τους εκεί, άμα γυρίσω θα τα δω, όμως έφυγες εσύ κι είναι το τώρα ορφανό. Είναι όλα τους εκεί, είναι όλα εδώ κρυμμένα, είναι όλα περασμένα μα καθόλου ξεχασμένα. Δεν ξέρω τι να παίξω στα παιδιά... Ξέρω πως δε μ’ ακούς, πως δεν υπάρχεις πουθενά, δεν έχω ανάγκη μια ψεύτικη παρηγοριά. Ξέρω μα μου ’χει λείψει μια αγκαλιά, δε θα με χάλαγε να έχω κάνει λάθος τελικά. Δε θα με χάλαγε να είναι όλα όνειρο κακό και μόλις ξυπνήσω δίπλα μου να σε δω. Να προλάβουμε να ζήσουμε εκείνη τη Γιορτή και κάπου στα 80 μας να γράψουμε μαζί, αυτό το βιαστικό, από αυτούς που άφησες πίσω, εσύ και αυτός που ήθελα να ξεναγήσω, σε καινούρια λημέρια ίσως με ξεναγήσει αυτός και μου συστήσει την κοπέλα της παρέας σαν παλιός, γιατί ήρθαμε παρέα, φεύγουμε χωριστά, μα εσύ ούτε στο φευγιό σου ένιωσες μοναξιά, εσύ ούτε στο φευγιό σου δεν ένιωσες αυτό που με κάνει πάλι απόψε να παραμιλώ. Εσύ ούτε στο φευγιό σου δεν ήσουν μοναχός σου και αυτό με κάνει να χαρώ το σύντομο ουρανό σου και αυτό με κάνει να χαρώ το σύντομο ουρανό που διέσχισες φωτίζοντας αστέρι λαμπερό. Δεν ξέρω τι να παίξω στα παιδιά... Είναι όλα τους εκεί, είναι όλα εδώ κρυμμένα Δεν ξέρω που να βρω παρηγοριά... Είναι όλα τους εκεί, άμα γυρίσω θα τα δω, όμως έφυγες εσύ κι είναι το τώρα ορφανό. Είναι όλα τους εκεί, είναι όλα εδώ κρυμμένα, είναι όλα περασμένα μα καθόλου ξεχασμένα.

Μήπως σου φάνηκε ανάλαφρο και διασκεδαστικό, μήπως νομίζεις αν βρεθούμε τραγουδώντας θα στα πω ή μήπως πίστεψες πως είμαι όλο λόγια σαν πολλούς που δεν κουράστηκαν να υπόσχονται μεγάλους καβάλους. Όμως εγώ έχω ένα σύμβουλο κακό, έχω μια τάση απ’ όσα κάνω λίγα θα διηγηθώ, έχω τριγύρω μου γυναίκες που στα ίσα τις κοιτώ και φίλους απανταχού με φρόνημα ταξικό. Όσο γι’ αυτό το ύστατο λεπτό, είναι απλά ένα ξεκαθάρισμα στο φίλτατο κοινό, αντί για ακόμη ένα δακρύβρεχτο αποχαιρετισμό ή μια συγγνώμη σε όσους με θέλαν διαφορετικό. Τι να σου πώ;Με τόσο φόβο στην ατμόσφαιρα είναι φυσιολογικό, εκπνέω τόση οργή που με ξαφνιάζω και γω, δίνω φάλτσα γιορτινά σε ένα μέλλον σκοτεινό. Υποφερτό; Για όσους δεν είναι πια εδώ, για όσους πάλεψα μαζί και με αφήσαν μοναχό. Κάποιοι είναι ακόμα εδώ(;) Ε σηκωθείτε να σας δω. Τελειώνω εδώ, βγαίνω στο δρόμο ραντεβού παντοτινό.