Παιδαγωγημένος σ’ έναν κόσμο ανταγωνιστικό και μεγαλωμένος σ’ ένα περιβάλλον αστικό Κλειδωμένος σ’ ένα άσυλο εμφανισιακό Κυνηγώντας ένα όνειρο καταναλωτικό Ένα σπίτι, μια γυναίκα, ένα αμάξι, δυο παιδιά Μια υπόσχεση σε κάποιον που επένδυσε πολλά Σ’ εμένα κι από `μένα περιμένει να εισπράξει Μια δόση αδικίας στο κεφάλι μου να στάξει Να λέω πως δεν υπάρχουνε τριγύρω μου στραβά Και να κλείνω τ’ αυτιά μου σ’ όσα ακούγονται ουρλιαχτά Με πασάλειψαν οι γλώσσες τους κολακευτικά Κι επιστράτευσαν την πιο πεπειραμένη γαληφιά Μου `δωσαν πτυχίο από σχολείο, πτυχίο από σχολή Πιστοποίησαν ακόμα και πως ξέρω μουσική Μου φορτώσαν για να σκύβω με βραβεία το λαιμό Και μ’ εκλέξανε αρμόδιο για να λογοδοτώ Τώρα με κοιτάζουν με το στόμα ανοιχτό Σκα τα σε όλους τους γιατί εμείς δεν παίζουμε παιχνίδια με τους όρους τους Σκα τα στα μούτρα τους γιατί δε μας φοβίζουν ούτε τα κουμπούρια τους Όσο υπάρχω αυτός ο κόσμος με παλεύει Πότε γελάει, πότε αγριεύει Πότε ανοίγει μια ζεστή αγκαλιά Και πότε βγάζει μια αισχρή κακομοιριά Και με βάζει κι εμένα να σιχαθώ τον εαυτό μου Πώς τ’ αφήνεις έστω για λίγο να πλανεύει το μυαλό μου; Να βάζει ζιζάνια που σπέρνουν ιούς που γκρεμίζουνε την πίστη μου για ίσους ζυγούς Που αφήνουν συνέχεια τους άλλους μπροστά Είναι πολύτιμο να ζεις σ’ έναν κουβά με σκατά Είναι έξυπνο να θέλεις ν’ ανέβεις πιο ψηλά όταν παντού υπάρχει η ίδια μυρωδιά Μα εσύ σπρώχνεις όποιον βρίσκεις μπροστά σου στον πάτο μέχρι να κάνεις το μοιραίο σου σάλτο και να γίνεις ένας χέστης απ’ αυτούς εκεί ψηλά που τρώνε συνεχώς και γεμίζουν τον κουβά Σκα τα σε όλους τους γιατί εμείς δεν παίζουμε παιχνίδια με τους όρους τους Σκα τα στα μούτρα τους γιατί δε μας φοβίζουν ούτε τα κουμπούρια τους Μου κλείνουν τα μάτια και μου υπόσχονται πολλά και μου προξενεύουν μια αισχρή κακομοιριά που γονατίζει μπροστά στ’ αφεντικά και που φιλάει την πιο κατουρημένη τους ποδιά Μα εγώ ανοίγω τα μάτια μου και τρέχω μακριά μ’ έχει μαγέψει μια ασύγκριτη και άγρια ομορφιά Είναι αυτή που στα εργοστάσια κολλάει τις μηχανές που γεμίζει τους δρόμους με χιλιάδες φωνές Είναι πανέμορφη και βάζει στις κλούβες φωτιά Μη μου μιλάς λοιπόν για κλούβια ιδανικά Σκα τα σε όλους τους γιατί εμείς δεν παίζουμε παιχνίδια με τους όρους τους Σκα τα στα μούτρα τους γιατί δε μας φοβίζουν ούτε τα κουμπούρια τους Είναι πανέμορφη και βάζει στις κλούβες φωτιά Μη μου μιλάς λοιπόν για κλούβια ιδανικά

Μια φορά κι ένα καιρό πολύ πολύ παλιά υπήρχε η δυνατότητα να πάνε όλα καλά. Η άγνοια όμως φίλε μου και τότε όπως και τώρα ήταν η αιτία να γαμηθούνε όλα. Έπεσε λοιπόν ένας κωλοκεραυνός, μα κάποιος τους τσαμπούνεψε πως ήταν ο θεός. Χεστήκαν όλοι πάνω τους και τρέξαν να προφτάσουν, να φέρουν οτιδήποτε για να τον καλοπιάσουν. Είπε τότε ο μάγκας: Αυτά είναι δικά μου, θα τα κληρονομήσουνε μονάχα τα παιδιά μου. Με τις γυναίκες έγινε ιδιαίτερα αυστηρός και διάλεξε για ποιες αυτός θα ‘ναι μοναδικός. Έγινε παράδειγμα για όλα τα πιθήκια που αρχίσαν να μετρούν τη γη σε σκουλαρίκια. Έτσι λοιπόν η άγνοια γέννησε τη θρησκεία. κι η ιδιοκτησία επέβαλε τη μονογαμία Μονογαμία υποκρισία, μιζέρια ιεραρχία, γαμώ την καταπίεση και την ιδιοκτησία. Γενικευμένη συνουσία, ζωή κι ελευθερία, γαμώ την εκμετάλλευση και την πατριαρχία. Πέρασαν τα χρόνια, πέρασε ο καιρός, κι άρχισε να ρετάρει ο ανθρώπινος εγκέφαλος, άρχισε να σπρώχνει τη ζωή στο υποσυνείδητο και κάθε τι πανέμορφο να βρίσκει αποκρουστικό. Αρχίσαν να πλουτίζουν οι ψυχαναλυτές, εκτός απ’ τους ιερείς ‘γίναν κι άλλοι βιαστές, αγάμητες κυράτσες ‘γίναν παιδαγωγοί, σχολικές αυλές βυθισμένες στη σιωπή. Πρέπει να γίνουμε έκρυθμοι, πρέπει απέναντι τους να φαινόμαστε ανέντιμοι, πρέπει να μας ορίζει αυτό που λέμε εξωστρέφεια και ανάμεσα στους κόλπους μας να ψάχνουμε συνέχεια. Να μην απορροφάμε ιδέες του συστήματος, πάντα να χτυπάμε τη ρίζα του προβλήματος. Έχουμε μέτωπα ανοιχτά μ’ότι συντηρεί την άγνοια. Θρησκεία ιδιοκτησία μονογαμία = παράνοια. Μονογαμία υποκρισία, μιζέρια ιεραρχία, γαμώ την καταπίεση και την ιδιοκτησία. Γενικευμένη συνουσία, ζωή κι ελευθερία, γαμώ την εκμετάλλευση και την πατριαρχία

Το κουδούνι χτυπάει, μα δεν μπαίνω στη τάξη, το δικό σου life style δεν μπορεί να μ’ αλλάξει, να θάψει την οργή μου δεν μπορεί, θα με βλέπεις και θα χώνεις το κεφάλι σου στη γη . Τη γη που δεν είναι του Σωκράτη, την έχετε πουλήσει στα μεγάλα τα κράτη, τα κράτη που διψάνε για δόξα και χρήμα, μακάρι να σταμάταγαν ακούγοντας τη ρίμα, μια ρίμα που δεν είναι για χρήμα, όπως κάποιες άλλες που θέλουν κρεμάλες, που ανοίγουν τα πόδια σε μεγάλα σαλόνια, τραγουδάνε σε κοινό πού ’χει πέσει σε κώμα, σε κώμα απ’ τα πολλά ναρκωτικά που οι πούστηδες οι μπάτσοι σας τα χώνουν καλά. Και `σεις μπράβο μαλάκες, των μπάτσων πελάτες και οι γιαγιάδες σας ν’ ανάβουν στ’ όνομά σας λαμπάδες, μήπως και γλιτώσετε από το σατανά, μα είναι και αυτές νυχτωμένες βαθιά, σε νερά σκοτεινά που τις σπρώχνουν οι παπάδες και ας λέει ο Χριστόδουλος μοντέρνες αράδες στα κανάλια σαν την Κορομηλά ή όταν μας τα πρήζει στα δικά μας σχολειά, στα σχολειά που οι τοίχοι φωνάζουν δυνατά, παπάδες πουλήστε τα χρυσαφικά. Παπάδες πουλήστε τα χρυσαφικά, δώστε στέγη και τροφή σε όλα τα παιδιά! Μα ξέρουνε να κρύβουν την αλήθεια καλά και λίγο πριν έρθει η παπαδοφρουρά, ασπρίσαν τους τοίχους για άλλη μια φορά. Μπερδεμένο μείγμα γυρνάει στο μυαλό μου, τα πάντα θέλω να τινάξω μ’ ένα ουρλιαχτό μου. Μπερδεμένο μείγμα κυλάει στο χαρτί, θ’ ανάψουν τα φιτίλια από στιγμή σε στιγμή. Αρκεί μία σπίθα για να γίνει το μπουμ, τ’ αδέρφια να βγουν και κάποιοι άλλοι να κρυφτούν Αυτοί που τόσα χρόνια τα νήματα κινούν, τον έλεγχο θα χάσουν αμέσως μόλις δουν, το σύστημα που έφτιαχναν με μιας να καταρρέει και ο ποταμός να ρέει ανάποδα απ’ το κανονικό το ποιο; για δες, χτυπάω νέο συνειρμό, μα πάντα σκέφτομαι αυτά που πρόκειται να πω Και έτσι χτυπάω τη ρίζα αλλά και το κορμό, φτύνω στα μούτρα τους κάθε ναρκωτικό, σκληρό και μαλακό, χασίς και αλκοόλ, οι μάζες ενδιαφέρονται μονάχα για το σκορ. Γαβγίζουν σαν σκυλιά όταν μπαίνει το γκολ, μα νιώθουν ελεύθεροι μ’ ένα τηλεκοντρόλ. Ξεφεύγω λοιπόν από τα μέσα καταστολής μα ξέρω πως μια φάκα και για μένα θα βρεις Γι’ αυτό έχω πάντα τα μάτια μου ανοιχτά παλεύουν στο πλευρό μου μεθυσμένα ξωτικά, μεθάνε μονάχα με τη μουσική, διψάνε για ελευθερία, διψάνε για ζωή μα θέλουνε δυο χρόνια να μου κλέψουν απ’ αυτή, θέλουν με το ζόρι να με ντύσουν στο χακί, να υπακούω στη καύλα του κάθε διοικητή, να κοιτάω τη σημαία και να σφάζω γι’ αυτή κάποιο παιδί από μια άλλη χώρα, που ίσως ήταν φίλος μου πριν γίνουμε πιόνια σε μια παρτίδα που παίζονται ζωές για να φτιάχνουν οι ηγέτες μας μεγάλες κοιλιές. Μα εντάξει λοιπόν αν δεν μπορέσω να κρυφτώ, θα τους κάνω τη χάρη και θα καταταχτώ, μα σαν έρθει η στιγμή θα σ’ εκμεταλλευτώ, αυτά που μου ’μαθε ο στρατός θα χρησιμοποιώ για ένα σκοπό πραγματικά ιερό, θα φέρω τη λύτρωση που χρόνια ζητώ, το όπλο θα στρέψω και θα σε σημαδέψω, τότε θα καταλάβεις πως έπεσες έξω. Τότε θα καταλάβεις πως ο κόσμος αλλάζει, αδέρφια μου ενωθείτε η ώρα πλησιάζει. Μπερδεμένο μείγμα γυρνάει στο μυαλό μου, τα πάντα θέλω να τινάξω μ’ ένα ουρλιαχτό μου. Μπερδεμένο μείγμα κυλάει στο χαρτί, θ’ ανάψουν τα φιτίλια από στιγμή σε στιγμή.

Δε θα ‘μπαινα στον κόπο να ασχοληθώ μαζί σου μα σε `σπειραν στο δρόμο μου για εμπόδιο οι αρχηγοί σου κι αντί να σκύψεις κάτω και σεβασμό να δείξεις προτίμησες τη μαλακία σου να υποστηρίξεις Το γκράφιτι μαλάκα είναι τρόπος για να εκφραστεί ό, τι με τα μέσα έχει σχέση εχθρική Δεν είναι για διαφήμιση μεγαλοεταιριών αλλά για προπαγάνδιση χαμένων ιδεών Είναι ένας τρόπος για αντιπληροφόρηση λόγια που στην εξουσία προκαλούν συμφόρηση Ανήκει σε αυτούς που δεν τους ανήκει τίποτα αλλά διεκδικούν για όλους μας τα πάντα Δε σε ‘χω ικανό να με κατάλαβες απόλυτα μα πρέπει να σου μείνει κάτι από όλο αυτά γι’ αυτό θα σου τα πω στη γλώσσα σου λιγάκι σε σένα Ελληναρά, σεξιστή ψευτοαντράκι. Σε σένα που ‘σαι φίλαθλος, τσαμπουκάς, εθνικός και στη δουλειά μαλάκας, γλύφτης, μικροαστός Σε σένα που σε σκίζουν 5 μέρες στη δουλειά και τα σαββατοκύριακα λασκάρουν τα λουριά και ξαμολιέσαι να εκτονωθείς κουνώντας την ουρά σε πράγματα ακίνδυνα ελεγχόμενα και πλαστικά σε γήπεδα που κάνεις και λες στο διπλανό σου ότι θα ήθελες να κανείς και να λες στο αφεντικό σου Σε ‘σενανε λοιπόν, πες μου πως θα φαινότανε άμα το γυναικείο καρακατιναριό ενωνότανε σ’ αντίπαλους συνδέσμους, για κάποιο ιδανικό όπως το βανδιακό και το βισσιακό Και σκέψου να κοντράρονταν με γκράφιτι στους τοίχους, μου φαίνεται πως άκουσα του γέλιου σου του ήχους; Γελάς παλιομαλάκα ε; Γέλα με την πάρτη σου Νιώσε τυχερός που στέκονται στην πλάτη σου Διαφήμισε τους κι άλλο, φόρα και μπλουζάκι τράβα και στο κλαμπ με βούλα ρομποτάκι Διάλεξες στρατόπεδο; Διάλεξα κ εγώ Εσύ με τους αφέντες κι εγώ με το λαό, εγώ με τους απόκληρους και τους εξεγερμένους κι εσύ με τους ρουφιάνους και τους προσκυνημένους Εγώ να τους χτυπάω και εσύ να τους στηρίζεις, να γονατίζεις μπρος τους και να τους υπολογίζεις και εγώ ρε να τους φτύνω για να τους καθαρίζεις Εσύ γίνε γενίτσαρος, δέξου κάποιον για ανώτερο βαλτό εκ της διοικήσεως, ρουφιάνο εκ πεποιθήσεως, κάποιον που ευγνωμονείς γιατί σε είχαν αφήσει όταν το όνομα του είχες χρησιμοποιήσει. Κάποιον που θα του μοιάσεις κι εσύ σιγά σιγά μ’ αντάλλαγμα την εύνοια του νόμου φυσικά και τη προστασία του συνεργαζόμενου του πουταναριού των μπάτσων του υποθαλπόμενου Και στην τελική, αν το ‘χω παρακάνει είσαι ένα γρανάζι που τη δουλειά τους κάνει Τόση μπάλα και τόση μούγκα, είχαμε να δούμε από τη χούντα Τόσους ρουφιανους, στρατό και αστυνομία είχαμε να δούμε απ’ τη δικτατορία. Τίποτα δεν άλλαξε το ‘73, θα ‘μαστε `προβοκάτορες’ μέχρι την αναρχία Είσαι μια κατάντια, μια ήττα ταξική, ένας ναρκωμένος σκλάβος που τους χειροκροτεί Είσαι ένας ηλίθιος καταναλωτής που αυτό που σου πουλάνε το θεοποιείς και στέκεσαι μπροστά του και νιώθεις ένα δέος για μια γκρούπα παχυλών που σου οφείλουν χρέος μεγαλοαφεντικά που ‘χουν στη δούλεψη τους ανθρώπους που δουλεύουν και δεν βγάζουν το ψωμί τους κι αντί να τους λυντσάρεις όπου τους συναντάς τους δέχεσαι για αρχηγούς και τους χειροκροτάς, βάζεις τον οβολό σου για να πλουτίσουν κι άλλο Δεν εξηγείται αλλιώς ρε πούστη μου πρέπει να έχεις κάλο μέσα στον εγκέφαλο το σύνδρομο του αμνού και τη δουλοπρέπεια του μικροαστού Κάποιοι από το κοπάδι γινόσαστε οπαδοί και νιώθετε πως η ύπαρξη σας κάτι υπηρετεί και γίνεστε εχθρικοί σ’ ότι απειλεί τον τσέλιγκα γιατί λέει σας προσφέρει άρτο και θεάματα 22 μαντράχαλοι να κυνηγούν το τόπι, παράγοντες τριγύρω βγάζουν από τη μύγα ξύγκι Δίνουν σε ένα παιχνίδι αξία υπερβολικιά για να μπορούν να το πουλήσουνε πιο ακριβά Γαύροι, Βούλγαροι, Χανούμισσες, Βαζέλες όλο το έθνος προσκυνά σώβρακα και φανέλες Κατάλαβες μαλάκα; Φύγε απ’ τους δρόμους, φύγε απ’ τους τοίχους, χώσου στους υπονόμους τώρα που ‘γινες φίδι σύρσου χαμηλά κι απόλαυσε τη θέση σου, κολύμπα στα σκατά Κράτα για την πάρτη σου τα μέσα που σου αξίζουν, εκπομπές που σε εκφράζουν και σε χαρακτηρίζουν Ραδιοτηλεοράσεις, νόμους και φράγκα, το αθλητικό ιδεώδες χωράει σε παράγκα Γεωργίου Στεφανίδου ένα και το αυτό έκαστος στο είδος του ακριβό κουτσομπολιό Δεν έχει σημασία αρσενικό ή θηλυκό ένα είναι το επίπεδο καρακατιναριό ένα είναι το όραμα, μία η ξιπασιά, ένας είναι ο στόχος γνωστός από παλιά Παλιά ‘καιγαν βιβλία, τώρα καίνε μυαλά παλιά θα με κρεμάγανε τώρα όλα καλά Τώρα με καλοπιάνουν, μου κάνουνε προτάσεις μου υπόσχονται καριέρα αρκεί λέει να καταλαγιάσεις Τώρα με αφομοιώνουν και με οικειοποιούν αλλά καλού κακού, με παρακολουθούν και που και που χτυπάνε μα χτυπιούνται και αυτοί κι εσύ συνηθισμένος στο ρόλο θεατή Πωωω, κοίτα ρε πως φεύγουν τα κοτρώνια να λες εγκλωβισμένος στου καναπέ τα όρια Ξύπνα ρε στους δρόμους είναι η ομορφιά ζήσε όσα ονειρεύεσαι έστω και στα κρυφά Ξύπνα και μη σκέφτεσαι τα αντίποινα τους να σκέφτεσαι μονάχα πως χαλάς τα σχέδια τους Να σκέφτεσαι πως δεν υπάρχει μέρος να κρυφτούν όσο υπάρχουν μάτια που αρνούνται να αποκοιμηθούν Κι όσο κι αν χτίζουν φυλακές κι όσο ο κλοιός στενεύει ο νους μας θα ‘ναι αληταριό πάντα θα δραπετεύει Τόση μπάλα και τόση μούγκα, είχαμε να δούμε από τη χούντα Τόσους ρουφιανους, στρατό και αστυνομία είχαμε να δούμε απ’ τη δικτατορία. Τίποτα δεν άλλαξε το ‘73, θα ‘μαστε `προβοκάτορες’ μέχρι την αναρχία

Στίχοι: Στέφανος Βακάλης Διασκευή: Γιάννης Μπιλίρης Ηχογράφηση - Μίξη: Μιχάλης Γλαμπεδάκης Mastering: Γιάννης Χριστοδουλάτος

Τα αθλητικά ιδεώδη είναι πολύ υψηλά αφού κερδίζουν πάντα αυτοί που έχουνε κοιλιά. Τα φράγκα μες στις τσέπες τους κυλάνε μια χαρά, ενώ εσέ τα πόδια σου θα βγάζουνε φτερά. Τρίποντα, γκολάκια βίλες, κοτεράκια, γελάνε τα παιδάκια, χτυπάνε παλαμάκια, χορεύουν στα κλαμπάκια και πίνουνε ουζάκια, για χάρη τους μπαζώθηκαν ποτάμια και ρυάκια. Να κι ο αθλητής μας περήφανος κι ωραίος, μα πιο πολύ θα κλάψει πάλι ο τελευταίος, Εκείνος που καλείται να πληρώσει για το χρέος, που νόμιζε πως τζάμπα θα περνιέται για ευρωπαίος. Αυτός που στην αρχή χαιρόταν ο μαλάκας, λες και κατείχε μαγαζί στον κεντρικό της Πλάκας. Θα μας τα πει ο ίδιος μετά απ’ το ρεφρέν, χορεύουν διαφημιστικά μέσα στο τερέν. Γαμώ την ολυμπιάδα ..την περήφανη Ελλάδα ..τα κράτη γενικώς ..τη βασιλεία του μηδενός Ό,τι είναι ωραίο είναι κι ακριβό, γι’ αυτό στη τηλεόραση μπροστά ονειροπολώ Πως ήμουν μες στο στάδιο σαν έμπαινε το γκολ, μα απ’ τη χαρά μου έπεσε το τηλεκοντρόλ. Άλλαξε το κανάλι και είδα τα παιδάκια που ξεψυχούν στην Αφρική σαν τρωω εγώ σουβλάκια Μ’έπιασε ένα σφίξιμο, ξενέρωσα εντελώς μα ο Ευαγγελάτος ήταν πολύ καλός, Μου είπε: Αυτά συμβαίνουνε πολύ μακριά από’ δω, πίσω στα δικά μας, πάμε για χρυσό. Θυμήθηκα και'γω τότε τον αγώνα, μα το τηλεκοντρόλ δε μου’δειξε συμπόνια, Κομμάτια είχε γίνει, πρέπει να πάρω άλλο, ένα μεροκάματο θέλω για να το βγάλω, Μια μέρα στη δουλειά, να ακούω παναγίες και να δουλεύω σαν σκυλί για σόου και φλυαρίες. Μάλλον ο Ευαγγελάτος δεν τα’λεγε καλά, ένας θάνατος μικρός είναι και η σκλαβιά, Τα παιδιά που ξεψυχάνε δεν είναι μακριά, ο καπιταλισμός μας έφερε κοντά. ΓΑΜΩ Την ολυμπιάδα ΓΑΜΩ Την περήφανη Ελλάδα ΓΑΜΩ Τα κράτη γενικώς ΓΑΜΩ Τη βασιλεία του μηδενός Και τώρα όπως και τότε τα παίρνετε χοντρά Και τώρα όπως και τότε λαδώματα τρελά Και τώρα όπως και τότε φτιαγμένο από σκλάβους Και τώρα όπως και τότε γαμώ τους εργολάβους Και τώρα όπως και τότε με λίγες διαφορές Και τώρα όπως και τότε για πολυεθνικές Και τώρα όπως και τότε πιο εξευγενισμένο Και τώρα όπως και τότε μα τρομοκρατημένο Εφεδρίνη, Κρεατίνη, Ναδρολόνη...Τεστοστερόνη, Ερυθροποιητίνη Βάλτε τα στον κώλο σας να δούμε τι θα γίνει.. Εδώ, για το 2004 και για πάντα και μια γαμημένη κοινωνική συναίνεση με την οποία δε θα συμφιλιωθούμε ΠΟΤΕ!

Άλλη μια μέρα όπως όλες αρχίζει. Αφήνω τ’ όνειρο μου πριν ακόμη μ’ αφήσει. Ανοίγω τα μάτια μου χωρίς να το θέλω. Το σχολείο μου μοιάζει ένα μεγάλο μπουρδέλο. Έτσι προετοιμάζει για μια κοινωνία, που θα γίνεις νταβατζής ή θα γίνεις πουτάνα μα εγώ δε φορώ ούτε κρατάω τα ηνία, γι’ αυτό και δεν ανήκω σε καμία ομάδα. Τα παιδικά μου χρόνια τελειώνουνε εδώ. Περιμένω το κουδούνι για ν’ αρχίσω να ζω. Κάγκελα τριγύρω φυλακίζουνε τη σκέψη. Παλεύω για ένα όνειρο να `ρθει και να με κλέψει. Κουρασμένα παιδιά, ορισμένα νεκρά, κατά βάθος ζωντανά, μα δε χαλάνε τη σειρά. Ατέλειωτες ώρες με το στόμα μου κλειστό Έφυγε η ζωή μου και το πίνακα κοιτώ γεμάτο με σύμβολα που μ’ άφησαν πίσω, να λύνω σπαζοκεφαλιές μέχρι να τα φτύσω. Μα κατά βάθος υπάρχει λόγος σοβαρός, δεν πρέπει να μας μένει χρόνος ελεύθερος. Γιατί τότε θα βρούμε όλα όσα μας κρύβεις και θα σκεφτούμε τρόπους να σε κάνουμε να φύγεις. Γιατί τότε θα βρούμε όλα όσα μας κρύβεις και θα σκεφτούμε τρόπους να σε κάνουμε να φύγεις. Μ’ άκου αυτά που λέω και ας μην τα υπομένεις. Σκέφτομαι ακόμα και ας μην το περιμένεις. Και ας μην περίμενες ποτέ πως η γενιά μας θα την ψάξει. Κατά βάθος ξέρεις ένα γέλιο θα σε θάψει. Τα παιδικά μου χρόνια τελειώνουνε εδώ. Περιμένω το κουδούνι για ν’ αρχίσω να ζω. Κάγκελα τριγύρω φυλακίζουνε τη σκέψη. Παλεύω για ένα όνειρο να `ρθει και να με κλέψει.

Έχεις μεγάλη ιδέα για τον ωραίο σου εαυτό, μα η ακτινογραφία μου σε δείχνει μικρό. Κοίταξε γύρω σου είναι όλα νεκρά κι όμως ανασαίνουν και κλαίνε σιωπηλά Ένας κοινός, μικρός άνθρωπος, που κλαίει και γελάει όποτε θέλουν αυτοί. Ένας κοινός, μικρός άνθρωπος, που έχει μάθει να πληρώνει για οτιδήποτε ζει. Λέω για σένα ανθρωπάκο. Μια μαύρη κουρτίνα σου κρύβει το φως και νιώθεις μικρός μα πλήρως ελεύθερος. Πιστεύεις τυφλά σε λόγια λαμπρά και σηκώνεις ψηλά πληρωμένα κορμιά. Το μυαλό σου ακουμπάς στ’ ακριβά τους γραφεία, ποτισμένος καλά απ’ την κάθε θρησκεία. Ένας κοινός, μικρός άνθρωπος, που κλαίει και γελάει όποτε θέλουν αυτοί. Ένας κοινός, μικρός άνθρωπος, που έχει μάθει να πληρώνει για οτιδήποτε ζει. Λέω για σένα ανθρωπάκο. Λέω για σένα… Δε σ’ έχω ικανό να με κατάλαβες απόλυτα, μα πρέπει να σου μείνει κάτι απ’ όλα αυτά. Γι’ αυτό στο λέω ξανά για τελευταία φορά, υπάρχει ευτυχία μα ψάξε βαθιά...ανθρωπάκο.

ΚΟΙΤΑ! Μέτρα μέχρι το τρία, και τα μάτια άνοιξε μου ξανά, και αν τριγύρω μου όλα είναι ακόμα ίδια και αστεία, για μια ζωή θα τα κρατάω ανοιχτά. Θα μαζεύω κάθε μέρα εμπειρίες οργής και θα γελάω όταν σε κάνω να ουρλιάζεις, Θα πηγαίνω πάντα κόντρα μίας γνώμης κοινής, αφού λέει ότι ακούει και σ’ ακούει να βελάζεις. Ψάχνω πάντα αφορμή για μια σύγκρουση ακόμη και προετοιμάζω τις κατάλληλες συνθήκες για μια μέρα που θα μοιάζουν τόσο όμορφοι όλοι οι δρόμοι και θα οδηγούνε σε φραγκάτες αποθήκες. Κι όταν νιώσουμε για λίγο τι σημαίνει ζωή, η οργή μας θα’ χει αρχίσει να μοιράζει καταδίκες Μ’ένα όπλο στο κεφάλι και όλοι οι μπράβοι νεκροί, τ’αφήνω όλα στο λαό θα λένε όλες οι διαθήκες. Και όταν έχει υπογραφεί μια διαθήκη σαν και αυτή, η υπομονή μου μοιάζει δύσκολη σαν λέξη, Εξαιτίας σου πεινάνε και πεθαίνουν πολλοί και η σκανδάλη μου εκπέμπει μια έλξη. Η σκανδάλη και η σφαίρα είναι γένους θηλυκού κι έτσι τους έχω μια τρελή αδυναμία, Προσευχήσου για τον οίκτο ενός ψεύτη θεού, ποτέ δεν λέω όχι σε μια ακόμη συνουσία. ΕΚΔΙΚΗΣΗ! Ξέρεις τι σημαίνει; Μηδαμινή ανταπόδοση για όσα προκαλείς. ΑΝΤΙΡΡΗΣΗ! Αντίρρηση αρχής, συνεχόμενη επούλωση αιώνιας πληγής. ΑΡΝΗΣΗ! Άρνηση και ΣΚΕΨΗ, μια καχύποπτη στάση για όλα γενικά. ΑΝΤΙΔΡΑΣΗ! και ΑΝΥΠΑΚΟΗ! Όρεξη καμία για καμιά συνεργασία. ΑΚΟΥ! Μέτρα μέχρι το τρία κι άσε με να τους ακούσω ξανά Όπου να ’ναι θα κληθώ να καταθέσω στοιχεία, θεωρούμαι τρομοκράτης για ότι λέω έτσι απλά. Μια ζωή μας εκπαιδεύουν να υπακούμε τυφλά και να σκοτώνουμε εν ψυχρώ για μια πατρίδα πουλημένη και όταν κάποιοι τρώνε μπάτσους και χοντρά αφεντικά αποκαλούνται τρελοί και εγκληματίες διεστραμμένοι. Κάθε μέρα από τη πείνα ξεψυχάνε παιδιά και με ’χεις μάθει τη δουλειά μου να κοιτάω Δολοφονούνται όσοι απ’ το στόμα τους κλέβουν τη μπουκιά και σε ξαφνιάζει το χαμόγελο που σκάω. Οι συγγενείς των θυμάτων έχουν πει ως εδώ μα απολαμβάνουνε τα πλούτη μας ακόμη Οι εργάτες στο λιμάνι έφαγαν ξύλο χοντρό, έτσι και έσκαγαν οι βόμβες θα γελάγαμε ακόμη. Ο πολίτης δε φοβάται κάθε Ν17, αφού έχει δείξει πως χτυπάει πάντα μόνο εκεί που πρέπει Φοβάται όμως ακόμα να το πει ανοιχτά, η κρατική τρομοκρατία βλέπεις δεν το επιτρέπει. Ίσως να μη συμφωνώ με αυτό το τρόπο δράσης, ίσως δεν έχω και τ’ αρχίδια να το κάνω, μα όταν σε βλέπω να καυχιέσαι πως κοντεύεις να τους πιάσεις, πριζώνομαι και κάνω ένα βήμα παραπάνω. ΕΚΔΙΚΗΣΗ! Ξέρεις τι σημαίνει; Μηδαμινή ανταπόδοση για όσα προκαλείς. ΑΝΤΙΡΡΗΣΗ! Αντίρρηση αρχής, συνεχόμενη επούλωση αιώνιας πληγής. ΑΡΝΗΣΗ! Άρνηση και ΣΚΕΨΗ, μια καχύποπτη στάση για όλα γενικά. ΑΝΤΙΔΡΑΣΗ! και ΑΝΥΠΑΚΟΗ! Όρεξη καμία για καμιά συνεργασία. Έχω ξενερώσει με τη πάρτη σου ρε φίλε και με την ευκολία που το στόμα σου ανοίγεις. Όπως παίρνεις και ψηφίζεις για reality παιχνίδια, έτσι βγαίνεις στον αέρα και όποιον να ’ναι καταδίδεις. Αν υπήρχαν στον εμφύλιο τα μέσα εξημέρωσης, θα `λέγαν πως ο Άρης είναι τρομοκράτης. Δε θα’χε υπάρξει αντάρτικο αφού όπου τους έβλεπες θα ’παιρνες και θα ’λεγες μπάτσε έλα να τους πιάσεις. Ίσως να είναι άσχετη η σύνδεση που κάνω μα ούτε ’συ γνωρίζεις ποιοι είναι αυτοί που καταδίδεις, απλά σε κολακεύει να μιλάς του Ευαγγελάτου, απλά ικανοποιείς ένα όνειρο ζωής, όμοιο και άξιο της μικρότητας που σέρνεις. ΕΚΔΙΚΗΣΗ! Μηδαμινή ανταπόδοση για όσα προκαλείς. ΑΝΤΙΡΡΗΣΗ! Αντίρρηση αρχής, συνεχόμενη επούλωση αιώνιας πληγής. ΑΡΝΗΣΗ! Άρνηση και ΣΚΕΨΗ, μια καχύποπτη στάση για όλα γενικά. ΑΝΤΙΔΡΑΣΗ! και ΑΝΥΠΑΚΟΗ! Όρεξη καμία για καμιά συνεργασία.

Κλείστηκες σε μια ζωή - που θυμίζει φυλακή, πιάστηκες μαλάκας πάλι - σ’ έχουν κάνει καρναβάλι. Σε ουρές αναμονής - πας να διαμαρτυρηθείς, ψάχνεις τρόπους ν’ ακουστείς - με ψιθύρους προσπαθείς. Τους εχθρούς σου αγκαλιάζεις - και τους φίλους σου χλευάζεις, χίλια πρόσωπα αλλάζεις… Άντε γαμήσου εργατιά, αφού ειν’ επιλογή σου να ζεις μες’ στα σκατά. ΑΝ ξυπνήσεις μονομιάς θα’ ρθει ανάποδα ο ντουνιάς, μα εσύ έμαθες να προσκυνάς και είσαι άξιος κλοτσιάς. Έμαθες να ζητιανεύεις - αλλά και να ικετεύεις, δουλειά και πίσω στη παράγκα - κι άλλον κάνεις τζάμπα μάγκα. Σ’ αποπροσανατολίζουν - παίρνεις ο’ τι σε ορίζουν, μια ζωή πληρώνεις φόρους - για μια σύνταξη με όρους. Μια απεύθυνση σου κάνω για να’ ρθούμε πιο κοντά, είναι δύσκολο να επέμβω σε μια ατέρμονη θηλιά. Μια απεύθυνση γιατί είναι η κατάντια σου μεγάλη, ψάχνω λέξεις που θα κάνουν την οργή σου να ρεφάρει.

Κάτι μέρες σαν κι αυτές, μέρες γιορτινές ξυπνάνε στο κεφάλι μου εικόνες με φωτιές, κυκλώνουνε την πόλη σας, κυκλώνουν τους θεούς σας και θάβουνε στην στάχτη τους ολόχρυσους ναούς σας Κάτι μέρες σαν κι αυτές, μέρες γιορτινές ξυπνάνε στο κεφάλι μου εικόνες με φωτιές, κυκλώνουνε την πόλη σας, κυκλώνουν τους θεούς σας και θάβουνε στην στάχτη τους ολόχρυσους ναούς σας Κι εσείς ξεχάστε, ψωνίστε, το στόμα σας γεμίστε. Γυρίστε, μεθύστε, χωρίς αιτία ζήστε. Ξεχάστε, ψωνίστε, την πίστη σας πουλήστε, για άλλη μια Πρωτοχρονιά το ψέμα σας γεννήστε Μα είν’ όλα τόσο ψεύτικα, μου φέρνουν αηδία, χαμόγελα και γλέντια, και ανέμελη πουστιά, να είναι οι τσέπες σας παχιές, πουλάνε ευτυχία, μετά τις διακοπές γυρίζεις πάλι για δουλειά. Κάτι μέρες σαν κι αυτές, η πρόνοια φροντίζει, από ζητιάνους κι άστεγους τους δρόμους καθαρίζει, να μην χαλάει το σκηνικό, να μην χαλάνε οι δουλειές και τους ξαναπετάν στο δρόμο μετά απ’ τις γιορτές. Κάτι μέρες σαν κι αυτές σε βλέπω να κοιτάς παιδιά που ξεψυχούν στους δρόμους μα αμέσως προσπερνάς, χαλάει η ατμόσφαιρα, γεμίζεις ενοχές μα τις εξαγοράζεις με είκοσι δραχμές. Ξεχάστε, ψωνίστε, το στόμα σας γεμίστε. Γυρίστε, μεθύστε, χωρίς αιτία ζήστε. Ξεχάστε, ψωνίστε, την πίστη σας πουλήστε, για άλλη μια Πρωτοχρονιά το ψέμα σας γεννήστε Μα είν’ όλα τόσο ψεύτικα, μου φέρνουν αηδία, χαμόγελα και γλέντια, και ανέμελη πουστιά, να είναι οι τσέπες σας παχιές, πουλάνε ευτυχία, μετά τις διακοπές γυρίζεις πάλι για δουλειά. Κακήν ημέραν άρχοντες κι αν είναι ο ορισμός σας, Χριστού τερατογέννεση να μπω στ’ αρχοντικό σας. Ψέμα γεννάται σήμερον έν άγνοιας και φόβων, ο βασιλεύς υποκριτών και ποιητής ειδώλων. Πλήθος κατίνων ψάλλουσι το δόξα εν υψίστοις, χοντρούς παπάδες βάλανε σεκιουριτάδες πίστης. Αυτά τα σπίτια τα αψηλά οι εργάτες να τα πάρουν και τα μεγάλα αφεντικά στην ψάθα να πεθάνουν

Μια φυλακή σε περιμένει στην γωνιά εσύ δακρύζεις και αυτή χαμογελά. Μ’ ένα τσιγάρο αγκαλιά της θα βρεθείς αυτοί διατάζουνε και εσύ ακολουθείς. Με ένα ποτό και τραγουδάς σκυλάδικα πριν λίγο μίλαγες επαναστατικά. Με ένα τσιγάρο δεν βαριέσαι θα μου πεις και ως τα τριάντα σου κοιτάς να βολευτείς. Πες μου λοιπόν πως ένα κόσμο πιο όμορφο θα φτιάξεις όταν τα ναρκωτικά του κράτους αγοράζεις; Με χασίς και αλκοόλ σε έχουνε ποτίσει, και εσύ νομίζεις ότι βρήκες μια άλλη λύση. Μα είναι μια λύση που την σκέφτηκαν αυτοί, βρήκανε τρόπο σίγουρο να σου ελέγχουν την ζωή. Ζεις σε ένα κόσμο ψεύτικο μα στον αληθινό κοιμάσαι. Εύκολα σε κοιμίζουν γι’ αυτό πάντα να φοβάσαι. Να φοβάσαι τις ωραίες στιγμές, που και αυτές έχεις φροντίσει να τις κάνεις φτιαχτές. Χαρούμενος νιώθεις μονάχα όταν μεθύσεις. Το μίζερο μυαλό σου δεν μπορείς να αφυπνίσεις. Πες μου λοιπόν πως ένα κόσμο πιο όμορφο θα φτιάξεις όταν τα ναρκωτικά του κράτους αγοράζεις; Με χασίς και αλκοόλ σε έχουνε ποτίσει, και εσύ νομίζεις ότι βρήκες μια άλλη λύση.

Θέλω να σε χώσω στο μυαλό μου με τη μία να δεις τα πράγματα έτσι όπως τα βλέπω κι εγώ να νιώσεις την αδίστακτη και τραγική ειρωνεία γι’ αυτό σου περιγράφω κάτι προσωπικό Ήταν ένα μεσημέρι με τον ήλιο ντάλα που τ’ αλάνια μου ονειρευόνταν ακρογιάλια κι ανοίγανε τα μάτια και βλέπανε τσιμέντο παντού ρίζα κακού φυτεμού Και θέλανε τα πάντα ν’ αρχίσουν να γκρεμίζουν μ’ αντί γι’ αυτό την πρασινάδα ποτίζουν να μεγαλώσει και προσωρινά το γκρίζο να κρύψει μα εκείνη θέλει πρώτα το μυαλό τους να στίψει Μέχρι να μην είναι όρατο σ' αυτούς το καμουφλάζ κι ας είναι ο κόσμος όλος ένα απέραντο γκαράζ μα άσ’ τα να πάνε μ’ έπιασε πολυλογία κι ήθελα λέει να σε χώσω στο μυαλό μου με τη μία Και πάνω που `χα αρχίσει να πιάνω τον ειρμό τι ειρωνεία.. για ένα ρεφρέν σταματώ Θέλω να σε χώσω στο μυαλό μου με τη μία να δεις τα πράγματα έτσι όπως τα βλέπω κι εγώ να νιώσεις την αδίστακτη και τραγική ειρωνεία γι’ αυτό σου περιγράφω κάτι προσωπικό Περνάνε και με πέρνουνε λοιπόν για περατζάδα σίγουρα πάντως όχι για να δούμε τη λιακάδα Τους είχε καρφωθεί η φούντα στο μυαλό αιχμάλωτοι στον ψυχολογικό εθισμό Φτάνουμε μ’ ανάποδα στον τόπο του κακού σε μία πλατεία απ’ τις τελείως χου Αρχίσαν τα δικά τους για άλλη μια φορά ξενέρωτος πως είμαι πως χαλάω την παρέα Είχαν κουραστεί, δεν επέμεναν πολύ Αρχίσαν τα σαλιώματα χαρτί με χαρτί Ειρωνεία στην ειρωνεία άλλη μία κι εδώ Οι μπαμπάδες τους τους μάθαιναν να φτιάχνουν αετό Αρχίζει ν’ αλαφρώνει μια σακούλα βαριά που μου `φερε στη σκέψη δικαστήρια πολλά Τι το 'θελα κι εγώ με τη σκέψη στο κακό; Πάω να γυρίσω κι αντικρίζω μπατσικό Είδα τη ζωή μου όλη ντεζαβού ενώ ο διπλανός είχε αντίδραση ασβού Ρίχνω αμέσως "σύρμα" και το παίζω και καλά μα είμαι σίγουρος οι πούστηδες μας πήραν μυρουδιά Ο στρίφτης ο καλός τα πετάει όλα με μια μα η γόπα στο αυτί καμάρωνε για τα καλά Πάει να το παίξει άνετος, ανοίγει το πακέτο Μα μέσα του τη φύλαγε λουλούδι σπαρμαντσέτο "Καλησπέρα" "Γεια α α α" Σα μια συμφωνική με μια παραφωνία τα κάναμε πουτάνα τρεμάμενες φωνές μα οι μπάτσοι απ’ τους εχθρούς προτιμούν τους θεατές Απέναντι στον ίσκιο δυό πρόσφυγες αράζαν μ’ ένα ραδιοφωνάκι την κούραση ησυχάζαν ξυπόλυτοι κι αδύνατοι μα πάντα ευγενικοί αγαπητές φιγούρες σε λάθος εποχή Γαμόψυχοι οι μπάτσοι πηγαίνουν προς τα κει Αρχίζουν τις κλωτσιές με μια γνωστή αφορμή "Μπρός κωλοαλβανοί φευγάτε από δω.. Γειά σας μάγκες, απόγευμα καλό" Κρατάμε ο ένας τον άλλον κανείς μη σηκωθεί Σ’ αυτό το κωλοσύστημα χαμένος ποιός θα βγει; Αυτός που υπερασπίζεται τον πατριωτισμό ή όποιος σημαία ψάχνει όταν τον πάει τσιρλιό; Ορκίζομαι το ένιωσα εκείνη τη στιγμή αν ήμουν δολοφόνος δε θα 'χα ενοχή Όμως να εκδικηθώ θα μου δοθεί ευκαιρία δεν είναι μακριά η επόμενη πορεία Για μένα είναι ένας πόλεμος καλό αυτό ή κακό Έτσι την έχω δει μέσα απ’ αυτά που ζω Τα μάτια αδικημένων υγρά κι απορρημένα θα πρέπει κάποια απαίτηση να έχουν κι απο μένα Θέλω να σε χώσω στο μυαλό μου με τη μία να δεις τα πράγματα έτσι όπως τα βλέπω κι εγώ να νιώσεις την αδίστακτη και τραγική ειρωνεία γι’ αυτό σου περιγράφω κάτι προσωπικό Πέρα απ’ την ειρωνεία αυτή καθεαυτή για σκέψου πως θα ήτανε αλλιώς αν είχαν’ ρθει Για σκέψου να με δένανε χωρίς καν να `χω πιεί και μια ζωή να έσερνα τη στάμπα χασικλή Για σκέψου οι μετανάστες να 'χαν τσαμπουκαλευθεί και πίσω σ’ έναν πόλεμο να `χαν απελαθεί Για σκέψου μα αν σκεφτείς πολύ μπορεί να τρελαθείς Καλύτερα ν’ αντέξεις για ν' αντισταθείς Για να σε βοηθήσω και να εξιλεωθώ σου αφήνω ένα φινάλε με χαμόγελο πικρό Έτσι λοιπόν το ρίχνω λιγάκι στο μελό Θυμήθηκα την γκόμενα που είδα στο μετρό Που ξέρεις ίσως να `ναι αυτή το άλλο μου μισό μα ο ελεγκτής μου χώθηκε πριν να χωθώ εγώ Με μια καρδιά μισή που πάω εγώ πορεία; Μα τώρα που το σκέφτηκα μου λύνω απορία Ίσως να `ναι καλύτερα που’ναι μισή από μία μπορεί να μην την άντεχα την τόση ειρωνεία Έτσι να σε ξαφνιάσω σου χώνω άλλη μία οι μπάτσοι όταν έφυγαν σκάγανε τρία τρία Η φούντα ίσως σβήσει την οργή απ’ το μυαλό τους γι’ αυτό θα με τρατάρω και για λογαριασμό τους

Ναι! Τα παιδιά είναι στους δρόμους ξανά και ακούω παντού δυνατά φωνές να διαταράσουν τη κοινή ησυχία κι έτσι να συνεχίζεται του δρόμου η ιστορία. Ναι! Είναι του δρόμου η ομορφιά, με πλάνεψε κι εμένα κάποτε παντοτινά και τώρα οι φωνές μου μοιάζουνε μελωδία κι είσαι κοντά αναρχία; Αλήθεια τέτοιες ώρες σε νιώθω κοντά, μα εδω πέρα το νόμο εκπροσωπεί η μαμά και επεμβαίνει στο σκηνικό μου με βία Παιδί μου δε διάβασες για θρησκεία. Έλα ρε μαμά, άλλα δέκα λεπτά, πως να στο εξηγήσω έχει χείλη υγρά, Πώς να σου πώ πως θέλω να κρυφτούμε μαζί και αυτός που θα φυλάει ποτέ να μη μας βρει. Την άγρια μορφή της να πάρω αγκαλιά και καθώς θα ηρεμεί να της χα'ι'δεύω τα μαλλιά. Μαμά μου, ξέρω σε ανυσηχεί θα το `χεις καταλάβει και ας μη σου το `χω πει Έτσι και με φιλήσει η καρδιά μου θα εκραγεί, μα πίστεψε με αξίζει το πρωινό να μη με βρει, Μαμά μου θα μου λείψεις μα μη κλάψεις πολύ, άλλωστε κατι μου `λεγες για θάνατο και αρχή. Δεν ακούω κουβέντα, γρήγορα επάνω. Άχ, άρχισα την υπομονή μου να χάνω, Υπάρχουν και άλλα πράγματα που έχεις να κάνεις κι όχι έτσι χωρίς λόγο το χρόνο σου να χάνεις. Άνοιξε μωρέ, που να με καταλάβει, άλλωστε να ερωτευθεί μάλλον δε θα `χει προλάβει Πάνω που τις πείθαμε να παίξουμε πηθεία, αυτή μου το χαλάει για μια κωλοθρησκεία. Ναι! Τα παιδιά είναι στους δρόμους ξανά και ακούω παντού δυνατά φωνές να διαταράσουν τη κοινή ησυχία κι έτσι να συνεχίζεται του δρόμου η ιστορία. Ναι! Είναι του δρόμου η ομορφιά, με πλάνεψε κι εμένα κάποτε παντοτινά και τώρα οι φωνές μου μοιάζουνε μελωδία κι είσαι κοντά αναρχία; Οι παιδικοί έρωτες γεννιούνται παίζοντας κρυφτό και σκαρφαλώνοντας σε μάντρες. Τα κορίτσια που ερωτεύεσαι είναι οι καθημερινοί σου σύντροφοι σ’ ένα παιχνίδι ανταρσίας και ανυπακοής. Ο ένας γίνεται ο προσωπικός ήρωας του άλλου. Ο έρωτας τριγυρίζει χέρι χέρι και βγάζει τη γλώσσα στο κόσμο των μεγάλων. Χλευάζει απειλητικά μια ηθική κοινωνία προσπαθώντας να ξεφύγει απ’ τα χνάρια της. Τα πρώτα φιλιά σφραγίζουν το μυαλό σου με τσαμπουκαλεμένους φαντασιακούς οργασμούς. Χιλιάδες μικροσκοπικοί γκραφιτάδες χτυπάνε ανεξίτηλα tattoo στην καρδιά σου Ο θάνατος και η ζωή αλλάζουν σημασίες, ενώ εντός σου εκρύγνυνται επικίνδυνες ουσίες. Το ξέρεις οτι ζεις μονάχα για ένα πράγμα, μα δεν τρέχει και τίποτα για πάρτι του αν πεθάνεις Πρώτη φορά σε κέρασε το πόνο ένα κλάμα και πρωτολιγουρεύτηκες στο χώμα να παρκάρεις. Μια διάθεση για θάνατο κρατάω απο τότε, που την εχαλαλίζω για χάρη μιας γιορτής Μου είπαν πως θα έρθει όμως δεν ξέρω πότε, απλά θα της προτείνω, κοίταξε να βιαστείς. Κοίταξε να `ρθεις γρήγορα, τα πάντα έχουν αλλάξει, ακόμα μεγαλώνω όσο κι αν προσπαθώ Δε θέλω να ξεχάσω αυτά που μου `χω τάξει ν’ αλλάξω και να ντρέπομαι στα μάτια να με δω, Δε θέλω να μ `ακούσω να σε λέω ουτοπία, γουστάρω να σε νιώθω κοντά μου αναρχία. Ναι! Τα παιδιά είναι στους δρόμους ξανά και ακούω παντού δυνατά φωνές να διαταράσουν τη κοινή ησυχία κι έτσι να συνεχίζεται του δρόμου η ιστορία. Ναι! Είναι του δρόμου η ομορφιά, με πλάνεψε κι εμένα κάποτε παντοτινά και τώρα οι φωνές μου μοιάζουνε μελωδία κι είσαι κοντά αναρχία;